بررسی اثر بوی شیر مادر بر مدت زمان انتقال تغذیه از گاواژ به تغذیه دهانی و طول مدت بستری در نوزادان نارس بستری در بخش‌ مراقبت‌های ویژه نوزادان

چکیده زمینه و هدف: از جمله مشکلات عدیده‌ای که نوزاد نارس بعد از تولد با آن مواجه می‌باشد، ضعف مهارت‌های حرکتی دهان و عدم توانایی تغذیه از سینه مادر است. اقدامات مداخله‌ای ساده مانند تحریک بویایی می‌تواند در تسریع دستیابی به این مهارت که یکی از چالش‌های فزاینده در بخش‌های مراقبت‌های ویژه نوزادان است، کمک کننده باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی بوی شیر مادر بر زمان انتقال تغذیه نوزاد نارس به تغذیه دهانی انجام شد. مواد و روش‌ها: این کارآزمایی بالینی بر روی 92 نوزاد نارس با سن حاملگی کمتر از 33 هفته در بخش‌های مراقبت‌های ویژه نوزادان بیمارستان‌های ولی‌عصر(عج) و جامع زنان تهران از اردیبهشت تا شهریور سال 1392 انجام شد. نمونه‌گیری به روش در دسترس به طور تصادفی از نمونه‌های دو گروه 46 نفره کنترل و مداخله (دریافت کننده تحریک بوی شیر مادر در زمان‌های گاواژ) صورت گرفت. برای جمع‌آوری اطلاعات از چک‌ لیستی استفاده شد که شامل اطلاعات دموگرافیک و متغیرهای اصلی مورد مطالعه (طول مدت انتقال تغذیه از گاواژ به تغذیه دهانی، وزن‌گیری، طول مدت بستری و طول مدت اولین تغذیه نوزاد از سینه مادر) بود. اطلاعات توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 16 و با استفاده از آزمون‌های آماری تی مستقل و من ویتنی تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: میانگین طول دوره انتقال در گروه مداخله 23/3 ± 20/11 و در گروه کنترل 04/6 ± 65/21 روز بود (001/0 > P). همچنین، میانگین طول مدت بستری در گروه مداخله 57/3 ± 65/14 و در گروه کنترل 50/6 ± 20/26 روز بود (001/0 > P). در مورد گروه مداخله تغذیه از سینه مادر نیز در مدت کمتری صورت گرفت (001/0 > P). نتیجه‌گیری: با توجه به کاهش مدت زمان انتقال از گاواژ به تغذیه دهانی در گروه مداخله، استفاده از این روش ساده و کم‌هزینه به مادران جهت تسریع دستیابی نوزاد به توانمندی تغذیه‌ای پیشنهاد می‌شود.